Fenicjanie

Ten lud pochodzenia semickiego zamieszkiwał w II tysiącleciu p.n.e. wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego w rejonie dzisiejszej Syrii i Libanu. Nazwa Fenicja jest greckim tłumaczeniem miejscowej nazwy Kanaan, oznaczającej Kraj Purpury. Wywodzi się ona stąd, iż głównym towarem eksportowym Fenicji był przez wieki purpurowy barwnik, otrzymywany z lokalnego gatunku ślimaków (rozkolec, murex).

Ustrój i gospodarka Fenicji

Fenicja składała się z wielu samodzielnych miast-państw, z których największymi były Sydon, Tyr, Byblos i Arados. Rządziła w nich oligarchia kupiecka.

Fenicjanie słynęli z winnic, sadów i ogrodów; oprócz purpury handlowali drewnem (słynny cedr libański) i winem. Importowali głównie surowce i niewolników. Podstawowym źródłem ich dochodów było pośrednictwo w wymianie handlowej między Mezopotamią i Egiptem a zachodnią częścią basenu śródziemnomorskiego.

Na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. statki fenickie pływały po całym Morzu Śródziemnym, docierając do Hiszpanii. Kolonie fenickie powstały na wybrzeżu hiszpańskim, na Sycylii i Sardynii oraz na wybrzeżu afrykańskim. Największa kolonia fenicka na zachodzie – Kartagina – powstała według tradycji w roku 814 p.n.e. W akcji kolonizacyjnej największą rolę odgrywały Sydon i Tyr.

Na polecenie egipskiego faraona Necho II Fenicjanie opłynęli ok. 600 roku p.n.e. kontynent afrykański. Dotarli także do Wysp Brytyjskich (z Kornwalii sprowadzali cynę do produkcji brązu).

Rzemiosło fenickie słynęło z naczyń ze srebra i brązu, ze złotej biżuterii oraz z wyrobów z kości słoniowej i szkła.

Kultura fenicka

Fenicjanie rozpowszechnili jako pierwsi pismo alfabetyczne. Powstało ono prawdopodobnie w XII wieku p.n.e. i składało się z 22 znaków, oznaczających jedynie spółgłoski. Od Fenicjan przejęli je Hebrajczycy oraz Aramejczycy, a następnie Grecy.

Dzięki pośrednictwu fenickiemu świat grecki poznał hetycką technologię obróbki żelaza.